MAG IK U EVEN VOORSTELLEN?
De nieuwe burgemeester is beëdigd. Hij zal vast al veel gehoord hebben over ‘de’ Texelaars en er in korte tijd veel gaan ontmoeten. Als hulpmiddel dit gedicht.
Een Texelaar heeft slordig haar, gemixt
model van hozen wind en coupe soleil.
Een Texelaar mag graag wat harder gaan
dan hier en daar is toegestaan. Belandt
hij in een sloot, heeft de gemeente het gedaan.
Maakt hij – of zij – het echt te bont, dan is dat
voor-ie nuchter is, het halve eiland rond.
Een Texelaar is trots; ons keileem bepaalt
de waddenmaat en: wij hebben de jurk.
Een Texelaar werkt hard, houdt van resultaat,
niet van procedures en eindeloos gepraat.
Je kunt hier burgemeester zijn, ereburger,
eilanddichter, maar zelfs die functies bij elkaar
maken je nog geen échte Texelaar.
Die echte Texelaar, zo wordt beweerd,
is hier geboren en gebleven. Hun aantal daalt,
vandaar dat teruggekeerde weggeweesten
hun overkantse tijd ruimhartig wordt vergeven.
Het levensritme wordt bepaald door wind,
tij en TESO. Tel daar een miljoen gasten bij
en zie de Texelaar: relaxed, maar zelden vrij.
Een Texelaar, ach, laat ook maar, een beeld
van dertienduizend zielen is altijd fout en waar.
Fiet van Beek,
eilanddichter
